Kırıntılar

Yıllar önce Siyasal Bilgiler Fakültesi'ni (SBF) kazanıp kayıt yaptırmak için gelmiştim Ankara'ya. Tandoğan Kampüsü'ndeki rutin kayıt işlemlerini bitirdikten sonra soluğu Kızılay'da almıştım. Varlığından haberim olsa da, bulunduğu yer hakkında en ufak bilgimin olmadığı Mülkiyeliler Birliği, amaçsız o yürüyüşümde karşıma çıkmıştı ve hiç düşünmeden kapısına doğru yönelmiştim. Birkaç saniye sonra bahçesinde bulunan herhangi bir masaya çoktan oturmuştum, hatta bir bira bile söylemiştim. Etrafımdaki masalarda entelektüel sohbetler koyu kıvama ulaşmış, hem yan masadakilere kulak kabartmıştım, hem de gelen biramı yudumlamaktaydım. Biram soğuktu, dahil olmadığım sohbetler hoştu ve keyfim yerindeydi.   Gerçekçi olup, imkansızı isteyen bir amacım vardı bisiklet üzerinde. Televizyon kanallarındaki açık oturumlarda hakkında hemen her gün ahkam kesilen coğrafyaları bisikletimle gezerek, o yerlerde yaşayan insanların yaşamlarına anlık da olsa şahit olmak gibi bir istekle pedal ...

Zamanın akıp gidişine aldırış etmeden tüketiyor günleri memleketim. Her geçen gün farklılaşan yerleşim yerlerinden nasibini almamış - siz deyin bakir, ben diyeyim terkedilmişlik - küçükten bir köydür. Kavak ağaçları bitki örtüsünü oluşturduğu gibi, bahçeler arasındaki hududu da belirleyen asil konumdadır. Akıp giden Digor Çayı da zaman gibidir ve böler köyü tam ortasından, hikayeler bırakır eskilerden şimdikilere. Haritada Dolaylı'dır köyün adı, dillerdeyse Mevrek; hatta Mewreq. Sıcak mevsimde gittiğim, gittiğim zamandaysa birkaç akraba ziyaretinden öteye geçmeyen anlarımı saymazsak, Mevrek hakkında büyüklerimden işitilenden başka bir şey bilmem aslında. Bir de dedemin evi var tabi Ermenilerden kalan; kimine göre yüz yıllık, kimine göreyse epey.  Amcalarım yıllar önce Mevrek'ten Digor'a göç ettiğinden, her yaz başı mahalleden arkadaşlarıma köye gidiyorum diyerek aslında Digor'a giderdim. Digor'daysa, amca çocuklarımın heyecanla gösterdiği uzaklarda beliren o küçük y...