SARMAŞIK SOKAK'TA ASUMAN TEYZE
Sarmaşık Sokak'ta bir apartman dairesinin ikinci katından bakardı dünyaya Çoğunlukla balkondaydı dümeni, bazı bazı tahta çerçeveli salon penceresinde. Her gün, üç öğün sarkıttığı alışveriş sepeti bir çoğumuzdan yaşça büyüktü. Orta yaşlıların Asuman ablası, bizlerin bayramlarda kapısını itinayla tıklattığı teyzesi. Çok da yaşlı değildi Asuman teyze, Atatürk öldüğünde doğmamış bile. Bakkal Niyazi'den duymuştum, evlenmiş bir kere, yılı dolmadan boşanmış. Bir güzel helva yapardı, ölü helvası derlerdi yaptığına Aşuresi bol meyveliydi, tabak tabak nasiplenirdi komşular ve fazlaca yerdik biz çocuklar. Bir gün Bağcılar'a gidecekken, durakta gördüm, dalgın. Nasılsın Asuman Teyze, dedim. Bir gülümseme bu kadar güzel olur, Annemi, babamı sordu, iyiydiler, Allah iyilik versin. Sarmaşık Sokak'ta gece yarıları, ölgün ışığıyla bir pencere camı Asuman Teyze sır olur ve o kocaman perde sokakla arasındadır Ama bilirdim, demli çay kömür sobasının üzerinde olurdu muhakkak, Haber saatiyse...