Kırıntılar

Zamanın akıp gidişine aldırış etmeden tüketiyor günleri memleketim. Her geçen gün farklılaşan yerleşim yerlerinden nasibini almamış - siz deyin bakir, ben diyeyim terkedilmişlik - küçükten bir köydür. Kavak ağaçları bitki örtüsünü oluşturduğu gibi, bahçeler arasındaki hududu da belirleyen asil konumdadır. Akıp giden Digor Çayı da zaman gibidir ve böler köyü tam ortasından, hikayeler bırakır eskilerden şimdikilere. Haritada Dolaylı'dır köyün adı, dillerdeyse Mevrek; hatta Mewreq. Sıcak mevsimde gittiğim, gittiğim zamandaysa birkaç akraba ziyaretinden öteye geçmeyen anlarımı saymazsak, Mevrek hakkında büyüklerimden işitilenden başka bir şey bilmem aslında. Bir de dedemin evi var tabi Ermenilerden kalan; kimine göre yüz yıllık, kimine göreyse epey.  Amcalarım yıllar önce Mevrek'ten Digor'a göç ettiğinden, her yaz başı mahalleden arkadaşlarıma köye gidiyorum diyerek aslında Digor'a giderdim. Digor'daysa, amca çocuklarımın heyecanla gösterdiği uzaklarda beliren o küçük y...